Bandleden - Hucksters

Hans Millenaar

De muziek zat er bij mij al vroeg in, zeker toen mijn broer een gitaar had gekocht en ik die vervolgens mezelf toe eigende. Na een hoop prutsen thuis op aftandse versterkers moest er natuurlijk wel een keer een bandje worden gevormd. Dat zijn er door de jaren heen inmiddels heel wat geweest, met en zonder bandnamen en met heel veel verschillende muzikanten.

Vanaf 1993 ben ik met Hucksters begonnen, eerst als akoestisch duo maar uiteindelijk doorgegroeid naar een vijfmans formatie wat garant staat voor een avond stevige rock-covers. De band heeft meerdere persoonswisselingen en samenstelling gehad, met als laatste toevoeging mijn zoon op gitaar en vocals wat voor mij extra bijzonder is.

De toekomst? Gewoon doorgaan met muziek maken tot het op de één of andere manier ophoudt. Wanneer weet ik niet en is ook niet belangrijk. Plezier in het muziek blijven maken is het enige wat telt!

Ed van der Linden

Verslaafd aan de bas. Snaren en blaren.

Een hobby wordt ’t genoemd. Nou ’t lijkt getverdemme wel een tweede baan. Zaterdagavond 19.30 uur prikklokken en de meter loopt. Een vrachtwagen wordt afgeladen. De karavaan is weer eens op pad naar een ontoerekeningsvatbaar en rokerig concert.

Aldaar aangekomen worden de oorwarmers uitgeladen. Koffie en wat bier in de mik en de apparatuur gaat onder de elektrische prik. De soundcheck vindt plaats en dan opeens volstrekt zich het wonder dat “HOBBY” heet.

Na vaak vier uur spelen, geblaarde vingers en verzuurde kelen is het tijd ons te bezinnen, de vracht in te laden en nog voor het ochtendgloren thuis te zijn. Naast al dit leuks zijn er ook de nare dingen, zoals onze voorprogramma’s. De Dijk, De Earing enz. Opeens telt dan het stapeltje publiek 2.500 (kern) koppen. Momentje voor jezelf zeg maar.

Mijn verborgen talent? Zingen. Niemand schijnt zich er van bewust. Er is zelfs een verbod uitgevaardigd en op naleving wordt streng toegezien. Eigenlijk wel zo verstandig.

Van de ene band naar de andere, van blues naar hardrock met e/o zonder eigen nummers. Best wel tof maar ding zijn toch de gevoelige stampende rock-covers. Hucksters, een band met jongens die ’t voor de passie, de lol en de vriendschap doen.

’t Schijnt dat mijn tweede jeugd voor de deur staat. Ik doe mooi niet open, ik ben de eerste nog aan het verwerken.

Ron Schalkwijk

Al vroeg ben ik besmet geraakt met het drumvirus en begon op een kartonnen drumstel, gemaakt van dozen van mijn moeders nieuwe pannenset. Jarenlang gezeurd om een echt drumstel maar dat moest wachten tot de middelbare schooltijd. Maar toen begon ik ook meteen bij een echt rock ’n roll bandje. Sindsdien niet meer (lang) zonder bandje(s) gezeten.

Sinds eind jaren 80 repeteren nagenoeg al mijn bandjes bij Chris Schild in Aalsmeer en daaronder ook Social Animal (voorheen M99). Met die band doen we eigen nummers en in de acht jaar dat ik daar heb vertoefd zijn er veel momenten om met plezier aan terug te denken. We winnen de popprijs van Amstelveen en doen leuke voorprogramma’s van o.a. Lois Lane, John Hayes Project (gitarist van Mother’s Finest) en Intwine. Ook mogen we een aantal keer live spelen bij nationale radiostations (3FM, KinkFM), wat voor mij te gekke hoogtepunten zijn.

Door de jaren heen heb ik alijd de wens gehad om, naast mijn andere bands, in een “vette” rockcoverband te spelen. Eentje die de grote rock klassiekers ten gehore brengt. Het blijft bij een wens tot ik in 2009 stop bij Social Animal en kort daarna gebeld word om auditie te doen bij de Hucksters. De auditie is bijzonder, er zijn vooraf een drietal nummers afgesproken en in de pauze vertelt Hans over de Huckley, een 25 minuten durende medley van rock klassiekers. “Nee, die gaan we vanavond niet doen hoor, dat is zonder voorbereiding niet te doen”. Na de pauze worden nog een aantal nummers gespeeld en jawel, wordt toch de Huckley ingezet. Het voelt als een onverwachte “raad de plaat” quiz en ik sla me er, hier en daar met bijzondere “dirigerende” handgebaren van Hans, goed doorheen. Ik mag toch wel zeggen dat ik de quiz gewonnen heb en daarmee een plek in Hucksters.

Michael Hoogervorst

Ik ben een beetje blijven hangen…

Op een dag werd ik gebeld. Of ik gitaar wilde komen spelen bij Hucksters. De band was mij bekend, had ze al een aantal keer zien spelen, en de muziek was helemaal mijn smaak. De keuze was dus snel gemaakt.

Zelf had ik daarvoor al een aantal bandjes gehad, maar dat duurde nooit langer dan een jaar of 3. Bandje kreeg ruzie, of er was iemand zó goed dat hij ergens anders kon gaan spelen. Maar dít bandje is echt iets anders…

Iedereen waardeert de kwaliteit van de ander. Muzikaal gezien staat iedereen zijn mannetje en daarnaast is het echt beregezellig als we bij elkaar zijn! En tja. Dan blijf je een beetje hangen. En als het zo doorgaat blijf ik lekker nóg even hangen!

Proost, vrienden!

Remco Millenaar

Als zoon van Hans was de muziek niet te ontwijken, en stond er elke zondag wel een CD’tje op van Pink Floyd, Deep Purple of Aerosmith. Het was dus ook niet raar te noemen dat ik zijn muzieksmaak overnam. De band waar hij elk weekend mee op pad was heette ‘The Hucksters’. Zodra ik wat ouder werd ging ik vaak mee naar optredens en repetities om de mengtafel in de gaten te houden.

Ik kreeg natuurlijk ook gitaarles, en al snel probeerde ik elk Huckster-nummer na te spelen. Met succes, want af en toe mocht ik eens een nummertje mee doen op het podium. Nou had ik zelf ook bandjes, maar dit was even wat anders. Op een groot podium met veel licht en groot publiek: dit wilde ik ook! Toen er een nieuwe toetsenist gezocht werd en de zoektocht niet erg succesvol bleek, werd er gevraagd of ik het niet eens wilde proberen…We maakten er een band van met 3 gitaristen, en legden de focus op het stevigere werk.

Dit is allemaal al ruim 10 jaar geleden. Al 10 jaar bij de Hucksters… Ik kan alleen maar zeggen dat we nog evenveel lol hebben als bij mijn eerste optreden. Hopelijk mogen we nog lang doorgaan met lol maken en mensen blij maken met toffe muziek!